کد مطلب:36784 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:71
... لهم قلوب لا یققهون بها و لهم اعین لا یبصرون بها و لهم اذان لا یسمعون بها اولئك كالانعام بل هم اضل اولئك هم الغافلون (اعراف، 179)[1]. پاره ای از آدمیان ظاهرا آدم هستند، عقل و تدبیر به كار می برند اما اگر به باطن رفتارشان بنگرید حیواناتی بیش نیستند و عقلشان هم در استخدام حیوانیتشان درآمده و در زیر پرده غفلتها مستور و محجوب مانده است و این حال اكثریت آدمهاست. در حقیقت آنچه ما در عالم می بینیم هرمی است كه قاعده آن را انسانهایی پر كرده اند كه به دایره [صفحه 311] حیوانیت نزدیك اند. هر چه از این قاعده به سوی راس می رویم نوبت به آن نوادری می رسد كه مقام خود را باز یافته اند. ظرافتی كه خداوند در ساختمان انسان به كار برده این است كه آدمی را برای رسیدن به آن مقام رفیع مهیا كرده است ولی در عین حال معیشت جمعی انسانها و جوانب پست وجود آدمی چنان است كه كمتر مجالی می دهد تا همه ی انسانها به آن مقام رفیع برسند.
بلی رسوخ غفلتهای مذموم، آدمی را به افق حیوانات نزدیكتر خواهد كرد. زیرا حیوانات غافل اند و از غفلت خود نیز غفلت دارند. مقام غفلت شناسی و غفلت شكنی در خور آدمیان است، نه حیوانات. و به میزانی كه آدمی از این مقام دور شود به افق انسانیت نزدیكتر می گردد.
صفحه 311.